Ben Bienal Sanatçısı Değilim by Ardan Özmenoğlu

Ardan Özmenoğlu'nun, 2000'li yılların başlarından bugüne uzanan sanatsal üretiminde karşılaşma veya hesaplaşma ihtiyacı duyduğu eserlerden iki tanesi de Kaplumbağa Terbiyecisi ve Mona Lisa. Birinin etrafında dönen yerel sanat piyasasına ilişkin tartışmalar ve diğerinin muzip gülümsemesinin etrafında kurgulanan sanat tarihsel aura, Özmenoğlu'nun üretiminde uğraştığı kavramlara da sirayet etmiş sanki. Sanat eserinin biricikliği, kendinden menkul ''değeri'', alınıp satılabilirliği, sanatçının pratiğinde sürekli atıfta bulunduğu temel dertleri arasında. ''Kesinlikle müzeler için yapılmadığını'' beyan eden tuvalle veya ''Seks Satar'' klişesini tekrar eden çekici kırmızı neon işiyle sanatın piyasa değerini bir tür deneye tabi tutan sanatçının işlerinde, yerel kültürel işaretler, sözler ve hatırlatıcılar, küresel tüketime, alışkanlıklara ve daha geniş bir coğrafyaya dair referanslarla yan yana geliyor; içerikle malzeme oyuncu bir yöntemle diyaloga giriyor.

Özmenoğlu, sanat tarihine referans verirken bugünün yaygın kullanımda olan malzemelerini, tekniklerini kendine özgü biçimlerde devreye sokarak, özgün bir sanatçı olarak kendi yolunu çiziyor. Bu kitap da okuyucuya sanatçının öğrencilikten kendi atölyesine geçtiği 2006-2012 yılları arasındaki üretimi içindeki tematik ve kavramsal hatlar etrafında bir ''rehberli tur'' vadediyor.

---

The Tortoise Trainer and Mona Lisa are two of the works that Ardan Özmenoğlu has felt the need to encounter or come to terms with in her artistic production since the early 2000s. The discussions about the local art market revolving around one of them and the art historical aura built around the mischievous smile of the other seem to have permeated the concepts Özmenoğlu deals with in her production. The uniqueness of the work of art, its intrinsic “value”, its tradability are among the main concerns that the artist constantly refers to in her practice. In the works of the artist, who subjects the market value of art to a kind of experiment with the canvas declaring that it is “definitely not made for museums” or the attractive red neon work repeating the cliché “Sex Sells”, local cultural signs, words and reminders are juxtaposed with references to global consumption, habits and a wider geography; content and material enter into dialogue in a playful way.

While referencing the history of art, Özmenoğlu draws her own path as an original artist by employing today's widely used materials and techniques in her own unique ways. This book promises the reader a “guided tour” around the thematic and conceptual lines of the artist's production between 2006 and 2012, when she moved from being a student to her own studio.